Blog Brenda Karsten

Onze opa was een man die letterlijk fluitend door het leven ging. Overal waar hij was waren zijn deuntjes te horen. Op het land in de bouwersbroek, tussen de tulpen en in de moestuin, in de schuur achter z’n huis, al fietsend deur ut durp, aan de afwas, armpie door met oma, piepers schillend, op de werkvloer van de AH en ik herinner mij ook de momenten dat ie dat deed op mijn verjaardagen. Als hij floot was ie in zn element en dat was ie dus veel.

Onze opa was de man die zijn werk op het land, of zoals wij het in onze westfriese regio noemen - te bouw gaan - altijd stilletjes op de achtergrond volbracht. En in het weekend van een klein glas citroen brandewijn genoot. Toen ik op de lagere school eens een werkstuk over alcohol maakte en mijn opgedane kennis zorgelijk met hem deelde, verhief hij als enige keer in mijn leven zijn stem. Hij zag zijn wekelijkse moment met het gele drankje blijkbaar als sneeuw voor de zon verdwijnen en dat moest voorkomen worden.

Met mijn verjaardag wist ik altijd welk cadeau er uit zijn broekzak werd getoverd, een doosje tictac. Alleen welke smaak ze hadden was de verrassing waar ik dagen vooraf het meest nieuwsgierig naar was. Ik nam er elke dag één, zodat het mini doosje een groots cadeau werd.

Opa was de man in onze familie met bijzonder ontnuchterende uitspraken. Zo hield hij van eenvoudige maaltijden zonder versiersels en andere opsmuk, want ‘waar het komt is het toch donker’. En over werk hoefde je bij hem niet uit de hoogte te doen, want ‘het meeste werk is toch bij de grond’.

We spraken regelmatig over ziek-en-zeer, zoals dat wel vaker gespreksstof is wanneer een mens zijn gezegende leeftijd heeft bereikt. Opa had wat vlekjes op zijn gezicht en de arts vertelde dat het beginnend huidkanker is. Opa haalde zijn schouders erbij op. Hij had tenslotte een paar jaar eerder slokdarmkanker overleefd en heeft van de vlekjes helemaal geen last. 'Ik kijk gewoon wat minder vaak in de spiegel', zei hij dan glimlachend.

Elke dag was onze opa gedisciplineerd in bewegen. Lange tijd was dat de fiets en ik ontving in 2016 een vakantiekaartje waarop stond, ‘we crossen door de bossen’. Ik zag het voor me, oma in de booster de koers bepalend, opa stevig doortrappend erachter. Zo lang het kon bleef ie actief. Al was het schuifelend door de gangen van het Sint Jozef.

De laatste paar jaren mocht ik hem met enige trots in een rolstoel door de straten van zijn geliefde dorp rijden. Onderweg luisterend naar zijn jeugdverhalen die steeds vaker zijn herinnering passeerden. 

Tot aan het eind toe was daar de liefde voor zijn levensmaatje, ons omaatje. Het gewoon Zijn met elkaar, gaf hem het vertrouwen in de eenvoud van het leven in hun kleine appartement.

Toen ie afgelopen december de gezegende leeftijd van 100 jaar mocht bereiken ontging hem veel. Maar toen de plaatselijke fanfare speciaal voor hem kwam spelen, zong hij de liedjes van vroeger weer uit volle borst mee.

Wanneer ik, en ieder ander zocht naar het geheim om zo oud te kunnen worden, zei ie steevast, ‘gewoon blijven ademen, de rest gaat vanzelf’. Waarvan sommigen dachten dat onze opa onsterfelijk was, is vrijdagnacht het ademen toch echt gestopt en ik weet zeker dat er een geboorte in de hemel heeft plaats gevonden. Dag lief opaatje.